Wczorajsze spotkanie Marszałkini Ewy Kopacz z dziennikarzami trudno nazwać konferencją prasową. Pokazywano tylko Ewę Kopacz, pytających ograniczono do głosu. Gdyby słowa, które w Nią rzucano zostawiały ślad na ciele maltretowanej, przesłuchanie to bez wątpliwości nazwalibyśmy poniżającym, nieludzkim, torturą. Zadawano jej ciosy brutalnie, bezlitośnie,  nie fair.  Pastwiono się nad Nią i urągano, by trupami ugrać, wyszarpać skrawek nadziei na polityczny sukces.

Materiały sejmowe

Ewa Kopacz odpowiadała na pytania dziennikarzy dotyczące identyfikacji zwłok i szczątków zmarłych w katastrofie samolotowej pod Smoleńskiem 10 kwietnia 2012 r. Odpowiadała rzeczowo, spokojnie, prawie nie pokazując po sobie, że to, co się dzieje jest nieuczciwe i niegodne.

Moja matka wyczuwała To węchem nadwrażliwym. Rozpoznawała znajomy swąd nawet w wiosennie kwitnącym ogrodzie. Zjawiał się nagle, nieproszony i wtrącał  ją w brunatny koszmar przeszłości. Stęchlizna rozszarpanych jelit unurzanych w kale i moczu. Lejąca się zewsząd ropiejąca krew otulona dymem wędzonych ciał i spalonych włosów. Smród szczątek, fetor kału potworniejący w wystających kościach. Strzępy ubrań uświnione nachalnie pęczniejącym rozkładem. Tam, to była codzienność. Przykleiła się do Niej i nie opuściła także po wyjściu z obozu.

Zastanawiałam się więc często jak z tym radzi sobie Ewa Kopacz. Jak radzi sobie  z zapachem, widokiem, z układaniem koszmarnie rozdrobionych szczątków kiedy jest już po.

Często się z Ewą Kopacz nie zgadzam. Nie wszystkie Jej decyzje uznaję za słuszne, ale nie ma to wpływu na szczery szacunek jaki żywię do Niej za postawę jaką wykazała po katastrofie polskiego samolotu pod Smoleńskiem.

Zrobiła za nas i dla nas ogromną robotę. Wykazała kulturę, fachowość, bezgraniczne oddanie i podziwu godną empatię, wrażliwość połączoną z przepiękną prostą, ludzką dobrocią. Szło razem z ofiarną pracowitością i godną naśladownictwa umiejętnością mobilizowania siebie i innych. Pracowała i współpracowała. Miała w sobie dość sił, by sprostać i dość przyzwoitości, by docenić wysiłek wszystkich polskich i rosyjskich współpracowników. Robiła to dając przykład dobrej pracy lekarki. Umiała godnie służyć i zmarłym i żywym.

Oglądałam jej zmęczoną, zmaltretowaną przeżyciami twarz i byłam pełna podziwu. Wiedziałam, że musiała całkowicie zrezygnować z siebie, nie myśleć o sobie, o sobie zapomnieć, by wytrzymać i być tam równo dla żywych i zmarłych. Być może mamy wielu równie dobrych lekarzy. Być może ktoś inny zrobiłby to nie gorzej, ale zrobiła to Ona.  Zaoszczędziła nam wszystkim dodatkowego bólu, pogardy, bylejakowatości, i dyplomatycznych, niepotrzebnych tarć.  Mogę się z Ewą Kopacz nie zgadzać, ale to w niczym nie umniejsza szacunku i uznania jaki mam dla Niej – także za wczoraj.

Czy była do końca z dziennikarzami szczera? Nie. Nie była. Wiedziała, że im naprawdę nie chodzi o informacje, że ich pytania są próbą zdyskredytowania rządu, że w nosie tak naprawdę mają szacunek dla zmarłych. Gdyby miała być do końca szczera musiałaby powiedzieć  o tym co najboleśniejsze. Gospodyni domowa, która używa młynka przygotowując kotlety mielone rzadko myśli o katastrofie lotniczej, ale wie, że po zmieleniu nie przywróci pierwotnej formy użytego mięsa.  Z szacunku do zmarłych i do żywych Ewa Kopacz oszczędziła pytającym opowieści, które w skrajnych załamaniach wypluwała z siebie moja matka. Były straszne.

Aby zachować tych, którzy zginęli w naszej pamięci takimi, jakimi byli przed katastrofą lotniczą, aby mogli pozostać w ciałach, w jakich ich znaliśmy – Ewa Kopacz musiała raz jeszcze wytrzymać. Polityk, polityczka muszą mieć twardszą skórę, muszą być otwarci na niewygodne pytania, i muszą umieć znosić  w imię demokracji i wolności słowa więcej.  Ale to nie zmienia faktu, iż wczoraj uważałam, że się nad Nią pastwimy nie w imię demokracji i wolności słowa, ale ze zwykłej satysfakcji, że Ona to znęcanie musi znosić i zniesie, bo w przeciwnym razie w miejsce imion i nazwisk tych, którzy w katastrofie zginęli w naszych głowach zagości  smród zwęglonych, zapapranych odchodami szczątków ciał.

The following two tabs change content below.

• Bio
• Latest Posts

Monika Płatek

Prawniczka i wykładowczyni akademicka, feministka. Profesor nadzwyczajna Uniwersytetu Warszawskiego, pracuje w Zakładzie Kryminologii w Instytucie Prawa Karnego na Wydziale Prawa i Administracji. Jej działalność naukowa i społeczno-polityczna koncentruje się na takich dziedzinach jak prawo karne, prawa człowieka w tym prawa kobiet, penitencjarystyka, kryminologia, wiktymologia,penologia, psychologia społeczna, gender studies, mediacja, sprawiedliwość naprawcza i socjologia prawa.

Latest posts by Monika Płatek (see all)

• Jak z Płatka – Urok i znaczenie dyskretnego wsparcia - 16/05/2016
• Nasze rodzime obławy…czyli sklepy i stanowiska - 07/02/2016
• Rodzina…Po raz pierwszy - 06/01/2016

Tagi: ewa kopacz, obozy, smoleńsk

Opublikowano Friday, September 28th, 2012 at 11:23 Kategoria Polityka, Tu i teraz. Możesz śldzić reakcje na ten post przez RSS 2.0 feed. Możesz zostawić komentarz, albo trackback ze swojej strony.